Gökyüzünde bulunan yıldızların her birinin derin bir anlam taşıdığını, kalbimizin derinliklerinde bir hissiyat uyandırdığını, aslında gözlerimizle görmüş olduğumuz her parıltıyı bu vakte kadar yaşamış olduklarımız olarak gördüğümüz vakit içimizde farklı bir hissiyat oluşuyor. Ani bir tebessüm yüzümüze yerleşiyor ve gözlerimiz usulca kıvrılıyor dudaklarımızdaki gülümsemeye eşlik edecek bir biçimde. Zihnimizin derinliklerinde yaşananların her biri sırasıyla canlanıyor, gözlerimizin içi de bu gülümsemeye ortak oluyor. İyi veya kötü fark etmeksizin tüm anıların nasıl bizi şu anki duruma getirdiğini düşünüyoruz. Çok geçmişe gitmeye dahi gerek yok aslında, sadece bir saat önce nerede olduğumuzu ve buraya nasıl geldiğimizi düşündüğümüzde bile geçen vaktin kendisine hayret ediyoruz ve aslında ne kadar da manasız çabalar peşinde koştuğumuzu idrak etmemiz bizi anlamsız bir boşluğa sürüklenmiş gibi hissettiriyor. Nelerle uğraşıyoruz ve bu uğraşlarımızın bilmem kaç tanesi bizim için önemli ve ne kadar çok vaktimizi aslında aklımızda yer etmemesi gerekmesine rağmen boca ediyoruz daha iyi bir düşünce ile yerini doldurabilecekken. İdrak ediyoruz ve gülümsüyoruz, önem vermemiz gerekenleri düşünerek. Farkına varıyoruz ve hissediyoruz, tebessümün kaynağının aslında ne olduğunu bilerek...